سکوت سرد سوختن ...

گاهي مي يابي گمشده ات را در سکوت بيابان در هياهوي خالي شهر ... زلالتر از باران دلنوازتر از نسيم در کوهساران ..رنگ مي گيرد بي رنگي هايت ، پر نور مي شود سکوت شبهايت و غزل مي شود زمزمه هاي خاموشت .. سجاده اي به وسعت وجود بر کرانه هاي دلدادگي گشوده مي شود و واژه هاي ناب صدف عشق را همنشين مي گردد ..در تسبيح لحظه ها هزار ذکر مي گردي و در عمق وجود باور مهرش را سجده ي شکر داري آنوقت است که لحظه هايت قنوت ياد مي گردد و دست نياز گشوده به بي نياز داري به تلاوت صبح آيه هاي دعا را آيينه ي چشمها داري و در بانگ گلدسته ها رهايي کبوتر خيال را تا ژرفاي انديشه ي به باوري از پروا سکوت سرد سوختن ......

قدمهايش آرام ، گرمي دلنشين آغازين روزهاي مهر تابستان  دارد...رنگين کمان بهار را در دستان خود گرفته، تا از لمس عطر بودنش کودک عشق، قدم زدن در رنگهاي پاييزي را به خاطرِدل  ِمشوش فردا بسپارد  .. کوله بارش پر از ترانه هاي عاشقانه ، رعد خوشحالي در چشمانش، طوفان عشق به پا مي کند .. همرنگ واژه هاي دل مي شود، به رديف رديف خط ِنگاه رهگذران، ورق ورق خاطره مي شود .. نشسته بر جوي گذر عمر را ، به بارشي از رنگهاي بي نظير تسلي غم و مهر شادي مي دهد بر نگاه منتظر بر طلوع اميد ، بر خط نيلگون آسمان آبي  در وزش نسيم صبحگاهي گيسوان طلايي بودن را در دشت دل مي گستراند .. بر سکوت سرد سوختن ......

مي توان سکوت را در لحظه ها گذاشت ...مي توان ذهن پرسشگر را بي جواب  درتحير انديشه رها کرد .. مي توان بي اعتنا به گلبرگهاي جستجو گر، شبنم جواب را در سکوت  دشت بي خبري محو در درياي باران دل کرد  ..اما شکستن باور، جريحه دار کردن غرور چرا ؟ راحت ميشکنيم  و بر مدار پرسشگر زمان رها مي شويم ...مي توان داس حرس را در دست گرفت و برانديشه ي  روييده بر باور غلط زخم نابودي کشيد، اما  بر مدار کدامين محک و به انديشه ي کدامين قضاوت ؟ شايد در قاموش انديشه بايد آفتابگردا ن را سرزنش کرد، مه را در جنگل انبوه هراس ، بر تيرگي دشت آسمان قلمداد کرد . .. ! راحت خط مي زن سکوت سرد سوختن ......